Tim Theo Deceuninck

 

"Strijdend gevochten om de stilstand en het vertoon van leven. 

In een koude cirkeling van illusie dobberend, op sterk water. 

Slechts het intieme klinken van die unieke druppel, huid in eigen nat blakend. 

 

'We moeten vechten, één voor één, moleculair, we moeten vechten': zo klinkt de stem van geest.

Uit het niets, verdreven, in een poging verzet te tonen.

Een weelde van vinnige spieren. Een hopeloze homp vlees.

Bassende tonen van verlies.

 

Hol van binnen, uitgevreten, de spirt die stroomstotend het hart in werking houdt.

Rust in vrede, rust in vrede. 

Wat de wereld niet was."

 

Theo Patior (°1922-1984)

 

 

 

Deze fotoreeks vloeide voort uit een brief van Theo Patior . 

Zijn geschriften worden gekenmerkt door een rusteloosheid, een onmenselijke hunkering naar blinde dood. 

Vanuit zijn voelbare wedergeboorte van het dualisme, omschrijft hij hoe de geest het lichaam in evenwicht houdt. 

De fase na het sterven als de meest dankbare verlossing, in een eeuwig gestroomlijnde draaikolk.